در نظریه شیعیان زیدی وصیت و نص – به مفهوم نصب الهی و نبوی امام – هیچ جایگاهی نداشت، زیرا امامت در نظریه آنها یک مقام انتخابی بود.
نزد آنها علی و فرزندان و نوادگانش به خاطر آنکه از خاندان پیامبر بودند حق دار مقام جانشینی او و امامت و خلافت بر مسلمین بودند، با این حال گفتند اگر مسلمانان به اختیار و راده خودشان کسی از بیرون این خاندان را امام کنند به شرطی که بر سر او اتفاق نظر باشد، امامت این امام مشروع است حتی اگر علی یا یکی از فرزندان و نوادگان علی نباشد.
بر همین اساس بود که آنها امامت ابوبکر ، عمر و عثمان را مشروع شمردند.
این نظریه نزد زیدیه «جواز امامت مفضول با وجود فاضل» نامیده شد.
به عبارت دیگر، شیعیان زیدی عقیده نداشتند که علی و خاندان علی از جانب الله و پیامبر برگزیده شده باشد تا امامتش تحمیلی و پذیرش امامتش اجباری باشدو حکومت دیکران را نامشروع بدانند..
داستان انتصاب علی در غدیر خم نزد شیعیان زیدی هیچ جایگاهی نداشت زیرا در دهه 120 هجری که تشیع زیدی در عراق پدید آمد و سپس در دهه 140 هجری که نام رسمی گرفت هنوز کسی داستان منصوب شدن علی به امامت در جایی به نام غدیر خم را روایت نکرده و کسی آن را نشنیده بود [ حدیث غدیر جعلی است؟].
منبع: داستان غدیرخم نوشته امیرحسین خنجی صفحه 20 و 21
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر